Φωτογραφίες...

Η ώρα περασμένη, έχεις ήδη αργήσει. Ντύνεσαι και φτιάχνεις καφέ βιαστικά, για να είσαι εγκαίρως στον προορισμό σου. Παπούτσια πρόχειρα και σφαίρα στο αμάξι. Πάλι τα κλειδιά στη λάθος και άβολη τσέπη, ποτέ δεν τα είχες καλά με το πρωινό ξύπνημα άλλωστε για να κάνεις τα πάντα σωστά. Ξεκλειδώνεις, βάζεις μπρος βιαστικά και φεύγεις. Ο κινητήρας «φωνάζει», λες και προσπαθεί να σου πει πως δεν γουστάρει τους ρυθμούς σου πρωί-πρωί, μες το κρύο...

Κάπου εκεί χτυπάει το τελευταίο ξυπνητήρι, παρά 5. Δουλεύεις ακριβώς κι έχεις 15 χιλιόμετρα μπροστά σου. Επιλέγεις τη γρήγορη διαδρομή και βάζεις μουσική, κάτι να σε «ξυπνήσει». Και κάπου εκεί, η πρώτη τζούρα καφέ σου θυμίζει πως η ώρα είναι ακριβώς. Δευτερόλεπτα μετά, ξανά ξυπνητήρι.

Παλεύεις βλακωδώς με το τηλέφωνο ενώ οδηγείς, να βρεις την επαφή αυτού που σε περιμένει. «Δεν γίνεται αυτό ρε, χθες το απόγευμα μιλούσαμε. Που είναι ο αριθμός;;;». Τελικά τον βρίσκεις, καλείς. Η απάντηση, ανακούφιση. «Κι εγώ άργησα, τώρα ξεκινάω...».

Επιτέλους, ηρεμείς λίγο και χαλαρώνεις. Αρχίζεις να σκέφτεσαι τη χθεσινή κουβέντα με την παρέα στο ομαδικό chat. Την καφεδάρα που ήπιες μετά τη δουλειά στο γνωστό στέκι μαζί τους. Και καπάκι ότι έρχονται Χριστούγεννα σε λίγο κι ενώ όλοι θα διασκεδάζουν, εσύ θα δουλεύεις. Παλιά ήταν αλλιώς που ήσουν μικρός, τώρα οι υποχρεώσεις δεν σε αφήνουν να ηρεμήσεις. Τότε λίγο κάλαντα, λίγο γιαγιάδες και θείες, μαζευόταν το χαρτζιλίκι για νέα παιχνίδια και ρούχα.

Κι εκεί τρως φλασιά. Φταίει ίσως και το κινητό που ψαχούλευες νωρίτερα. «Τι να κάνει η άλλη γιαγιά; Έχουμε καιρό να μιλήσουμε. Κι ο θείος επίσης, έχουμε να μιλήσουμε από τότε με το πρόβλημα που είχε στο αμάξι». Λες θα πάρεις τηλέφωνο μετά, αλλά σίγουρα θα το ξεχάσεις. Το ίδιο και με εκείνη την κοπέλα που κάνεις παρέα από το σχολείο. Περνάς συνέχεια τον αριθμό της, αλλά ξεχνάς να πάρεις τηλέφωνο. Ή τους παλιούς σου συνεργάτες από τα blogs. Με κάποιους μιλάς ακόμα, με κάποιους όχι. Κρατάς όμως τους αριθμούς, δεν θες να τους διαγράψεις. Κι ας «διέγραψες» με άνεση παλιότερα άτομα από τη ζωή σου. Ίσως αυτά να πληρώνεις τώρα, εκείνες τις παιδικές συμπεριφορές. Μη κρύβεσαι, σαν παιδί δεν το είχες ποτέ με το κομμάτι «σχέσεις». Πάντα εγωιστής ήσουν και ακόμα, δεν άλλαξες τελείως.

Είσαι στο φανάρι πλέον και σε έχει πιάσει. Γκρίνια ξανά «ποιος σκέφτηκε να τα βάλει να δουλεύουν μες τη νύχτα; Καλά ήταν σβησμένα...». Πολύ γκρίνια φιλαράκο, το ξέρεις; Κόψε λίγο, γίνεται εκνευριστικό. Κι εκεί θυμάσαι πως δεν είσαι ο μόνος. Κι ο παππούς από 'κει ψηλά έτσι, του έφταιγαν και τα ρούχα του καμιά φορά. Ίδιος είσαι, μη το σκέφτεσαι και ξεκίνα, πράσινο επιτέλους.

Υπήρχε βέβαια το άτομο που σε έβαζε στη θέση σου πάντα. Που αν είχες δίκιο ήταν μαζί σου, αλλά αν είχες άδικο ήταν καταπέλτης εναντίον σου! Εκείνη που και στα πιο περίεργα μέρη ήταν εκεί για να σε δει, που πάντα ήθελε να ξέρει τι κάνεις και πως είσαι. Που σε συμπαθούσε τόσο, όσο έπρεπε για να μη σε ξεχωρίζει και θεωρηθείς «αδυναμία» της. Αυτό την έκανε να ξεχωρίζει από τους άλλους, αυτή η όμορφη και ισορροπημένη σχέση συμπάθειας που σου έδειχνε και πλέον έχασες. Κι ας μην έπεσε ούτε μια σταγόνα δάκρυ μπροστά σε όλους τους στο τελευταίο σας αντίο. Εσύ ήξερες με τι ψυχολογία γύρισες στην πραγματικότητα τις επόμενες ημέρες. Μόνο εσύ ξέρεις πόσες φορές έκλαψες μόνος, χωρίς να σε δουν. Και πως πάντα το γούρι σου στο αμάξι, είναι μια παλιά φωτογραφία μαζί της. Θυμάσαι τότε στο αυτοκινητοδρόμιο, που κατέβασες το σκιάδιο πριν κάνεις τον πρώτο σου γύρο; Κοίταξες για λίγο και το ανέβασες πάλι, ξέρεις πως θα ήταν κάπου εκεί να σε δει. Να σου πει «πρόσεχε», πριν περάσεις στην pit lane... 

Βουρκώνεις για λίγο, θυμάσαι πόσο άσχημα και απότομα χάθηκε από κοντά σου. Φταίει γι'αυτό η ριμάδα η σχέση που λέγαμε. Η επαφή της στο κινητό σου υπάρχει ακόμα, δεν πρόκειται να φύγει ποτέ. Την είδες και πριν άλλωστε, όσο έψαχνες στη λίστα. Είναι από τις απώλειες που δεν θες να πιστέψεις. Καμία φορά κι εσύ ρε Θεέ, τα κάνεις τα λάθη σου, αλλά είσαι πολύ μικρός για να Τον κρίνεις. Ούτε και Τον κατηγορείς όμως, κάποτε έσωσε εσένα και την οικογένεια σου από τα χειρότερα σε εκείνο το ατύχημα. Ήταν μαζί σου εκείνη τη μέρα, θυμάσαι; Ας είναι λες, ίσως λίγο πικραμένος. Εκείνος διαλέγει τι είναι σωστό και τι λάθος. Όχι εμείς...

Είσαι στο parking πλέον και αφήνεις τον κινητήρα να συνέλθει, πριν τελικά τον σβήσεις. Άλλη μια μέρα ξεκινάει... 

[Αρχική δημοσίευση στις 06/12/2018] [Εικόνα από twenty20.com]