Τα λέμε το πρωί...

Περασμένες 3. Διάλεξες να είσαι μακριά από όλους απόψε, κάπου μόνος σου. Εσύ, το αυτοκίνητο και ο δρόμος. Οδηγείς χωρίς να καταλαβαίνεις γιατί το κάνεις, χωρίς απάντηση στο γιατί έχεις πάρει τους δρόμους μες τη νύχτα. Μόνος σου, μαζί με μουσική και περιπτερόμπυρες, που ήδη τελειώνουν. Είναι μεγάλη η στεναχώρια ρε φίλε, σε νιώθω... Είναι εκείνη η κόντρα με τους γονείς, που δεν καταλαβαίνουν ότι και συ χρειάζεσαι λίγο χώρο να αναπνεύσεις στα 23 σου. Δεν θέλουν να συμβιβαστούν στο ότι μεγάλωσες, ότι πλέον μπορείς να πάρεις και μόνος σου κάποιες αποφάσεις. Ξέχασαν λες πως κι αυτοί ήταν κάποτε 23, με τα ίδια μυαλά. Κι ας σου λένε πως δεν ήταν έτσι. Θέλουν να σου δώσουν το σωστό παράδειγμα για αυτούς, ακόμα κι αν είναι λάθος για εσένα και τους υπόλοιπους. Έτσι είναι οι γονείς, προστατευτικοί με τα παιδιά τους κι ας τους κάνουν κακό έτσι. Στην τελική ρε φίλε, αν δεν φας τα μούτρα σου δεν θα μάθεις, η ζωή είναι σκληρή εκεί έξω και πρέπει να είσαι άντρας απέναντι στις ευθύνες σου, να μην είσαι ευάλωτος. Κι ας έγινες για τα μάτια της μικρής σου. Ξέρεις για ποια λέω. Σε πόνεσε που ξαφνικά σου είπε τελειώσαμε, το καταλαβαίνω. Όμως κι εσύ ρε φίλε, δεν ήσουν πάντα εντάξει απέναντι της. Ζήλεψες και μίλησες αρκετές φορές με άσχημο τρόπο, θυμάσαι; Ή ξεχνάς το σκηνικό τότε στην καφετέρια, που παραλίγο να πιαστείς με τον σερβιτόρο; Τι ήθελες να κάνει δηλαδή, να κάτσει και να ανέχεται όλη αυτή την αηδία από μέρους σου; Ναι ρε συ, αηδία θα το πω γιατί είναι. Θα μπορούσες απλά να της μιλήσεις, να της πεις τι σε ενοχλεί. Ξέρεις, καταλαβαίνει. Ή μάλλον, καταλάβαινε. Γιατί πλέον δεν είναι δική σου και φταίει η συμπεριφορά σου. Και μη νευριάζεις που τους βλέπεις αγκαλιά μαζί όταν βγαίνεις έξω. Ποτέ δεν την έκανες να νιώσει όμορφα, πάντα γκρινιάζεις. Πάντα...

Και η μουσική παίζει όσο σκέφτεσαι. Διαλέγεις τραγούδια ανάλογα, που θα παίξουν με την ψυχολογία σου. Που ίσως σε ενεργοποιήσουν και καταλάβεις ότι τα λάθη σου είναι πιο πολλά από τα σωστά. Φοβάσαι να βάλεις κάτω τις σκέψεις σου νηφάλιος και ποντάρεις σε λίγο φτηνό αλκοόλ και μελωδίες. Τραγούδι στο τραγούδι, αρχίζεις να βγάζεις επιτέλους νόημα. Να συνειδητοποιείς τα λάθη σου που πια δεν αλλάζουν. Νευριάζεις με τον εαυτό σου, είμαι σίγουρος. Σε εκνευρίζει όλη αυτή η φάση και θες να γλυτώσεις, να ξεφύγεις. Ξανακοιτάζεις στο κινητό σου, το ίδιο μήνυμα εδώ και 2 ώρες: Τελειώσαμε και σταματά να ενοχλείς. Για εμένα έχεις πεθάνει... Δεν βοηθάει κι αυτό το ρημάδι, παραδέξου το πως ήταν λάθος να της στείλεις. Θολώνεις πάλι και η μουσική δυναμώνει. Την απόφαση στο κεφάλι σου, μάλλον την πήρες για όλα κι απλά, ετοιμάζεσαι για αυτή. Είναι η στιγμή που δεν σκέφτεσαι τίποτα πλέον, το μυαλό μοιάζει σαν κλειδωμένο σε στόχο. Τουλάχιστον έτσι, θα τελειώσουν όλα λες από μέσα σου, θα σταματήσει ο πόνος και τα νεύρα. Και πατάς όσο περισσότερο μπορείς το γκάζι, αποφασιστικά και τρέχεις. Θεωρείς πως το να τρέχεις στο δρόμο, σε κάνει αυτόματα να τρέχεις μακριά και από τα προβλήματα σου. Και δεν σταματάς, δεν σε σταματάει τίποτα πλέον. 180, 200, δεν πάει άλλο το ριμάδι... Κι ο δρόμος στο βάθος, δεν έχει άλλη ευθεία. Μόνο μια απότομη δεξιά στροφή που πρέπει να φρενάρεις. Αλλά δεν το κάνεις, το μυαλό σου έχει κολλήσει πως το σωστό για απόψε, είναι να τελειώσουν όλα εκεί. Στο τέλος αυτής της στροφής, στα δέντρα που την περιβάλλουν. Χωρίς να σε νοιάζει τι θα γίνει μετά. Χωρίς να υπολογίζεις ότι κάποιοι εκεί έξω θα πονέσουν από το χαμό σου. Τα μάτια σου κολλάνε στη στροφή, εκεί που θέλεις να βρεθείς την τελευταία σου στιγμή στη ζωή. Και τα μέτρα που έχεις για να αντιδράσεις, λιγοστεύουν. Ακόμα κι εκείνη που σε θεωρεί νεκρό, σίγουρα θα έκανε κάτι να σε σταματήσει. Ίσως και να σου έδινε μια δεύτερη ευκαιρία, γιατί σίγουρα δεν έπαψε να σε αγαπάει. Ούτε και οι γονείς σου έπαψαν όμως, αμαρτία μεγάλη αν γονιός δεν αγαπάει το παιδί που έφερε αυτός στον κόσμο. Κανένας τους δεν θα ήθελε να σε δει νεκρό, να κλαίει πάνω από το άψυχο σώμα σου. Ναι ρε συ, θα τους λείψεις, σημαίνεις πολλά στις ζωές τους και δεν τους αξίζει τέτοια πίκρα... Πατάς απότομα το φρένο, για καλή σου τύχη πρόλαβες να σταματήσεις. Χαλαρώνεις για λίγο από την ένταση της στιγμής, ξαναβάζεις μπροστά και επιστρέφεις σπίτι. «Τα λέμε το πρωί» λες, αύριο είναι μια καινούργια μέρα και όλα αυτά θα τα έχεις αφήσει πίσω σου... [Εικόνα από theAllstateBlog]