Αλήθεια, μπορεί μια ματιά να σου αλλάξει τη διάθεση; Να σε κάνει να σκεφτείς διαφορετικά; Να αλλάξει τα συναισθήματα σου άρδην προς στιγμήν; Κι αν ναι, ποιος ο αντίκτυπος σε μας; Εξαρτάται από το τι θα αντικρίσουμε, ή μήπως όχι; Πάμε να δούμε λοιπόν…
Μέσα από μια ματιά μπορείς να καταλάβεις πολλά. Αν δε έχεις το «χάρισμα», μπορεί και να ψυχολογήσεις τον άλλον και να ξέρεις πως να είσαι απέναντι του, τι να προσέξεις και τι να του προσφέρεις. Ένα χάρισμα που λίγοι έχουν και αξιοποιούν σε κάθε τους γνωριμία με κάποιον. Μπορεί η απ’ευθείας επικοινωνία με κάποιον να σου δείχνει πολλά γι’αυτόν που έχεις απέναντι σου, αλλά πραγματικά, μια ματιά σου λέει πάντα περισσότερα. Μια ματιά σε κάνει να θες να μείνεις με κάποιον άνθρωπο κι άλλο, να δεις μέσα του αν είναι καλά ή αν πονά, να τον ερωτευτείς, αλλά και να τον μισήσεις. Τα μάτια άλλωστε, είναι καθρέπτης της ψυχής μας.
Θα σκεφτείτε τώρα «ok, τον βλέπω τον άλλο στα μάτια. Και;» Αν έχετε το χάρισμα, θα καταλάβετε πως κάτι σας λέει με τα μάτια. Έχοντας το χάρισμα, μπόρεσα να καταλάβω πολλές φορές το τι θα συμβεί μετά, το αν πρέπει να μείνω ή να ερωτευτώ, ή ακόμα και να μισήσω. Θυμάμαι λοιπόν την πρώτη φορά που κοίταξα κάποιον στα μάτια και κατάλαβα πως έχω το «χάρισμα». Είχα απέναντι μου μια κοπέλα, μια πανέμορφη κοπέλα που με μάγεψε. Έβλεπα στα μάτια της μια ιδιαίτερη συμπάθεια, την οποία είχα κι εγώ μέσα μου. Κατάφερε λοιπόν να με κάνει να το βγάλω έξω μου. Όσες φορές την κοιτούσα στα μάτια, το καταλάβαινα όλο και πιο πολύ. Δεν μετάνιωσα ποτέ που την έζησα έτσι, μέσα από ματιές. Ακόμα και σήμερα, αν τη δω, ακόμα κι αν δεν μπορεί να γίνει τίποτα μεταξύ μας, πάλι θα χαρώ που θα νιώσω τόσο μαγικά, όπως τότε…
Το ίδιο μπορώ να πω και για τον πρώτο παιδικό μου έρωτα. Μόνο που εκεί δεν ήταν μόνο οι ματιές, πολλά ακόμα έδιναν ζωή στα αισθήματα μου για εκείνη. Ακόμα και σήμερα, τα μάτια θυμούνται κι ας ξεχάστηκαν από εκείνη. Μένουν με τις μνήμες του τότε, δεν ξεχνάνε… Θα ανταμώσουν μια μέρα και θα θυμηθεί πως δυο μάτια την κάνανε να λιώνει κάποτε…
Υπάρχει όμως και το άλλο άκρο, αυτό του μίσους. Το βιώνω όποτε αντικρίζω άτομα που έβγαλα από τη ζωή μου, γιατί μου κάνανε κάτι και δεν τα θέλησα κοντά μου. Δεν θα αντιδράσω κάπως, δεν έχω λόγο άλλωστε. Ξέρω όμως πως όταν τύχει να κοιταχτούμε και δω στα μάτια τους, υπάρχει ενοχή. Για μένα είναι μια «επιβράβευση», να ξέρω πως δικαιώνομαι για την επιλογή μου. Δεν με νοιάζει αν θέλουν να επιστρέψουν, δεν το θέλω κιόλας. Μου φτάνει που βλέπω την ενοχή στα μάτια τους…
Θέλοντας να κλείσω λοιπόν, θα ήθελα να κάνω μια τοποθέτηση. Συμφωνώ πως δεν μπορούμε να στηριχθούμε μονάχα σε ματιές στη ζωή μας, δεν είναι το παν. Μια ματιά όμως, μπορεί να μας δώσει μια πρώτη εικόνα. Την εικόνα που χρειαζόμαστε όλοι μας για να μπορέσουμε να πιστέψουμε κάποιον απέναντι μας…
[Originally posted at 27/01/2013] [Άπειρα kudos στο Wayback Machine]
[Picture Taken from Weatherford Eyecare Center]
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου